Zesde etappe: Ossendrecht - Beveren

We werden wakker met het geluid van oude auto's die de nodige olie op de parkeerplaats achterlieten. De zon scheen (alweer) en een heerlijk ontbijt stond op ons te wachten. De vraag voor deze etappe was vooraf: hoe en waar steken we de Schelde(monding) over? Vanuit Zeeland is er eigenlijk maar één mogelijkheid met de fiets: het veer Vlissingen-Breskens. Sinds de opening van de autotunnel is het veer Kruiningen-Perkpolder uit de vaart genomen. Omdat we vorig jaar al via Vlissingen zijn overgestoken en we geen zin hadden om door het havengebied van Antwerpen te fietsen, werd het het centrum van Antwerpen via een tunnel. Als je bij Ossendrecht het bos uit fietst, ben je al gauw bij de grens. En alles verandert meteen na de grens, de typisch Belgische stijl van bouwen en het meer rommelige karakter van alles (in Nederland is alles aangeharkt, in België hangt de hark voornamelijk in de schuur), het heeft een soort charme.
Na deze grens volgt al gauw de periferie van Antwerpen en dan is het goed te merken dat Antwerpen een havenstad is. We hebben ontelbare containers gezien en grote loodsen. In Antwerpen, lekker in de zon, koffie gedronken en of wij daar een stukje aardbeientaart bij wilden? Dat wilden wij (nou ja, Eric) en zo genoten we van het mooie weer en de vakantie.
Het was een korte rit deze dag, tot Antwerpen 25 km en van Antwerpen tot Beveren nog 10. In Beveren hadden we een B&B geboekt op een werkende boerderij, vooral Marijke stelde zich hier veel dieren bij voor. Dus door de tunnel, dachten we, en hup, die kant op. Wij kenden de Sint-Annatunnel niet en daarom fietsten we wat hulpeloos rond, we zagen wel bordjes, maar geen tunnel... Het bleek dat de tunnel nogal diep is (ongeveer 30 meter), wat eigenlijk logisch is als je bedenkt wat voor enorme schepen hier langskomen. Dus de tunnel begint en eindigt met een lift (het geheel staat op de erfgoedlijst van België). Dus met de fietsen in een grote lift en al fietsend door een tunnel. Een waarschuwend fietsbelletje van Marijke leidde tot een scheldende mevrouw en dat klonk nogal in de tunnel...
Korte ritten lijken op de één of andere manier altijd toch lang, dus het stuk naar Beveren duurde voor ons gevoel best lang, ook al omdat we door saaie weilanden fietsten. Wel nog even gestopt bij McDonalds....
In Beveren kwamen we aan op een boerderij met B&B, dat niet helemaal was wat wij ervan verwacht hadden. Het is een gemengd bedrijf (akkerbouw en wat stieren en koeien voor vlees), maar de boer is eigenijk full-time hoefsmid. De kamer was prima, maar de aankleding was nogal karig. We kregen een tip voor het eten, een eetcafé in Melsele. We gingen lekker op een bijna vol terras zitten en bestelden bij een kordate serveerster. Het duurde niet lang voordat er een fikse bui overkwam en binnen de kortste keren zaten we nog alleen op het terras onder een parasol (paraplu). Het had wel wat, maar ook weer niet omdat de bediening ons gewoon vergat na het voorgerecht. Toen de bui voorbij was en alles kletsnat geregend was, besloten ze dat alle stoelen om ons heen opgeruimd moesten worden. Met veel lawaai werden ze opgestapeld en tegen de tafels gezet, lekker gezellig!
Teruggekomen op de boerderie troffen we de boer aan die ons een kleine rondleiding gaf. Marijke kon versgedorste tarwe proeven en we kregen inzicht in de eigenschappen van deze oogst van de tarwe. Daarna kregen we eindelijk dieren te zien. Het waren de stieren die binnen staan (de koeien en kalveren staan in de wei) en een enkele rat. Omdat wij als moderne mensen steeds verder van de natuur verwijderd raken, hebben we de neiging om het zielig te vinden dat deze dieren staan te wachten op de slacht. Maar de natuur is hard en we willen ook vlees eten natuurlijk (uitspraak van de dag: als iedereen vegetariër zou zijn, hebben we nog zo'n bolleke nodig. Hij bedoelde de aarde...) De boerderij was echt een enorme bende en het was vies, is dit altijd zo op een boerderij? Wij denken van niet...